De opnames bij diagnostiek tonen verschillende typen kernstottergedragingen, normale niet-vloeiendheden, met stotteren geassocieerde non-verbale en ‘normale’ non-verbale gedragingen, evenals ander opvallend stottergedrag zoals wijzigingen in de prosodie, woordkeuze en zinsconstructie en ander zogenoemd secundair stottergedrag. Je kunt als (aankomend) therapeut hiermee je observatie- en interpretatievaardigheden aanscherpen. Binnen stottertherapieën kunnen deze opnames gebruikt worden bij het ‘desensitiseren voor stottergedrag’ (voor cliënten, maar wellicht ook bij ouderbegeleiding), bij het leren herkennen van verschillende stottergedragingen of bij het geven van informatie over stotteren aan cliënten of derden.